when it comes to love even freaks can wait forever

Piszę do ciebie ten ostatni, jak wiesz, list, tu, na blogu, wiem - beznadzieja. Z nadzieją, że go wydrukujesz, schowasz, wrzucisz do jakiegoś pudła i kiedyś odnajdziesz; przeczytasz, i wtedy może zrozumiesz, bo teraz nie zrozumiesz nic. A może nawet zasłuży sobie na specjalne miejsce, gdzieś, gdzie nie zostanie przypadkiem wyrzucony. Kto wie. Kiedyś lubiłam pisywać listy. Zostawiać liściki. Ukrywać małe karteluszki. Zapomniałam o tym, a to przecież – jak wiesz, po raz kolejny – forma komunikacji, która być może wychodzi mi najlepiej.

                Przeglądając historię naszych smsów, wysłaliśmy ich do siebie ponad 5 tysięcy przez te prawie dziesięć miesięcy, nazwijmy to, twojej męczarni. Dziś nie masz mi już nic do powiedzenia. Gdyby nie pakiety, to jakiś tysiąc złotych. Same te o treści „kocham cię” są warte kilka dobrych stów, kto wie, może można by za to kupić rolki, albo tira piwa.

Nie jest mi łatwo odchodzić, niełatwo uspokoić serce, bo jak w piosence – jest uparte… niełatwo wytłumaczyć mu. Ale wiem już, że miałeś rację, że z czasem to minie, że musi poboleć, bo nie można nagle, z dnia na dzień tak. Teraz już rozumiem, że od tygodni byłam już dla ciebie nikim, przedłużeniem poduszki, krawędzią kołdry. Rytmicznym, usypiającym oddechem. Drobną rozrywką, częściej utrapieniem. Zapomniałeś, że byłam twoją kobietą. Tą, która patrzyła na ciebie z miłością, kiedy tylko potrafiła. Która z każdego twojego mankamentu urody zrobiła atut. Przestałam nią być, niektórzy twierdzą, że nigdy nie byłam. O tym nie chcę pisać.

To wszystko, co zrobiłeś teraz, na końcu naszej wspólnej drogi, nie tak prostej i słonecznej jak z gifa, na którym biegniemy – to dokładnie to, co robiłeś tej poprzedniej przez cały czas trwania waszego związku, za co ona powinna nienawidzić ciebie, nie odwrotnie. To nie jest mój męzczyzna, który przynosił kwiaty, płakał ze wzruszenia, gdy tęsknił za mną przez kilka dni i złapał mnie tylko za rękę. Mój mężczyzna nigdy nie powiedziałby do mnie „wypierdalaj”, nie szarpałby mną. Mój mężczyzna nigdy nie krzyczałby na mnie wśród swoich znajomych, że mnie nie kocha, że jestem najgorszym co go spotkało. Po tym wszystkim myślę nawet, że tego mojego ciebie nigdy nie było, że zawsze był ten, który za plecami kobiety dowartościowywał się z innymi dziewczynami. Nigdy nie uwierzę w to, że byłam najgorszym, co cię spotkało. Wierzyłam, że spotkałam miłość swojego życia, ostatnią parę dłoni, która mnie obejmie i będzie obejmować zawsze. Kiedy byłam dobra, byłam najlepsza. Wszyscy to widzieli. Wszyscy widzieli, że nie można być bardziej zakochanym. Że uczucie między nami, dotknięcia włosów, zdrapywanie okruszków z kącików ust – nie było na niby. Ty już tego nie pamiętasz. Ale jeszcze nie tak dawno po alkoholu czule mnie tuliłeś mówiąc, że kochasz mnie najbardziej za wszystko – a teraz nie zasłużyłam według ciebie nawet na spojrzenie prosto w oczy i prawdę.

Nigdy nie zrozumiem twojego zachowania, tego, że nie potrafiłeś podjąć walki o kogoś, kto zostałby przy tobie do samego końca, na dobre i najgorsze. Prawdopodobnie nigdy mnie nie kochałeś w ogóle, a tylko ci się wydawało, może byłeś tylko zakochany. Zauroczenie mija, to fakt, więc to musiało być to. Bardzo cię przepraszam, że przez ostatni tydzień wbrew twej woli próbowałam ci pokazać, że cokolwiek się nie stanie, ja będę przy tobie, bo jesteś dla mnie najważniejszy. Że wbrew twojej woli chciałam ratować coś, co wydawało mi się być miłością po grób. Ludzie żyją dalej po śmierci swoich współmałżonków, wchodzą w nowe związki – więc może i ja potrzebuje tylko czasu. Dla mojego serca, żeby każdy kawałek zaczął pasować do układanki i żeby zapomnieć, że wyrządziłeś mi większą krzywdę, niż ktoś inny kiedyś, kto też pozostawił mnie ze złamanym sercem i poprzysięgłam sobie, że już nigdy nikogo tak głęboko nie dopuszczę. To właściwie dość ironiczne – gdy zaczynaliśmy być ze sobą, miałam złamane serce, i teraz, po 10 miesiącach, znowu jest złamane. Ale skoro wcześniej się zagoiło, to i teraz…

Mam nadzieję, że kiedyś zrozumiesz, że życie nie toczy się przy kracie piwa, a przynajmniej nie życie, które ma jakiś sens. Że może kiedyś jeszcze najważniejsza będzie dla ciebie rodzina, jeśli nie ta, którą masz, to może nowa, którą z kimś stworzysz. Że zrozumiesz, że koledzy też założą swoje rodziny, albo będą – brzydko, ale jakże prawdziwie ujmując – śmierdzieć do końca życia, a koleżanki znajdą swoje książęta z bajki i, gdy będą kochane, nie będą potrzebowały tanich flirtów ani przechadzek w piżamach do twojego domu. Że przyjaciółka to nie ktoś, komu mruczy się słodkie słowa do uszka po pijaku, czy też nie. I że w tym wszystkim jest ta jedna jedyna osoba, z którą będziesz wychowywał swoje dzieci i spędzał każdy dzień, że to o nią trzeba dbać i ją kochać, nigdy nie okłamywać, a przede wszystkim ponad wszystko szanować. I starać się, walczyć, zmieniać siebie na lepsze. I jestem pewna, że gdy poznasz tą, której będziesz gotowy okazywać oddanie i to, że potrzebujesz jej właśnie do szczęścia; i nigdy nie będziesz się do niej źle odnosił, wszystko się zmieni. I że piosenka „ty albo żadna” dla kogoś okaże się prawdziwsza, niż dla mnie. I ja ci tego serdecznie życzę i przepraszam, że myślałam, że ja mogę być takim twoim kimś.

Twoja Alicja...